‘’Ne denli kötü olursa olsun, asla pes etmeyin. `Bu benim başıma nasıl geldi?` diye düşünmeyin, `Benden daha kötü durumda olan insanlar da var` diye düşünün.

Uçurumun kenarında bile taklalar atabilirsiniz, üstelik gülümseyerek. Önemli olan ruh ve akıldır. Herşeyin en iyisini yapmaya çalışın ve hastalığınızın arkasına saklanmayın.

Her günün tadına varın. Akşam nereye gideceğinizi planlayın, geleceğinizi planlamayın.

Yalnızca başkalarının yardımına açık olmayın, kendinize de yardım edin. Hala birşeylerin üstesinden gelebileceğinizi gösterin herkese.

Yapamayacağınız şeyler için boş yere üzülmeyin, yapabileceğinizi yapmaktan zevk almak için uğraşın.’’

Bu sözleri zaman zaman hepimiz duyarız. Birileri bize teselli amaçlı söyler ya da biz değer verdiğimiz insanlara hayatın olumsuzluklarıyla karşılaştıkları anlarda güçlü olmalarını sağlamak amacıyla söyleriz. Amaç hep aynıdır: Mutsuz ya da çaresiz anlarımızda daha güçlü ve güvenli olmayı sağlamak. 

Söyleriz ama bir yandan da sözlerimizin havaya uçtuğunu da biliriz. Çünkü sıradanlaşmıştır, çünkü herkesin söylediği ve bildiği sözlerdir, çünkü yerli yersiz o kadar çok kullanılır ki inanılırlığını yitirmiştir.

Ama yukarıdaki sözleri, içerdiklerini asla yapamayan birisinin söylediğini bilseydiniz yine aynı düşüncede olur muydunuz? Yine inanılır olmaktan uzak gelir miydi size?
Örneğin ‘başına gelenleri önemseme, daha kötü durumda olanları da düşün’ diyen bu kişi tahminler ötesinde bir felaket yaşıyor olsaydı ya da ‘başkalarının yardımını bekleme, önce sen kendine yardım et ‘ diyen bu kişinin yardımsız nefes bile alamadığını bilseydiniz ne düşünürdünüz? 

İnanılmaz değil mi böyle bir şeyin olması?

Oysa gerçek bu! Zira bu sözleri söyleyen kişi boynundan aşağısı felç olan ünlü bilim adamı, astrofizikçi ve matematikçi Stephen Hawking’ten başkası değil.

Öylesine büyük bir imkansızlık içinde bir hayat ki bu, yardımsız nefes alması, hareket etmesi mümkün değil. Hatta konuşamıyor bile. 

Bir makineye bağlı olarak hayatını sürdürmek zorunda ve yine bir makinenin sağladığı mekanik ses yoluyla konuşabiliyor. Konuşmak denilebilirse tabii.
Hayatta sadece nefes alabilen ve bir de sadece düşünebilen bir insanın yaşama nasıl tutunduğunun imkansız bir örneğidir Stephen Hawking. Asıl önemli ve imkansız olansa, bu engellerine rağmen bilime kazandırdığı müthiş keşifleridir.

Einstein’den sonra dünyaya gelen en parlak teorik fizikçi olarak kabul edilen bilim adamı uzaydaki kara deliklerin teorilerini ortaya koyan muhteşem keşiflere imza atmıştır.
''Zamanın Kısa Tarihi” isimli kitabından sonra son kitabı olan ve evrendeki bir çok sırrı açığa çıkaran 

“Ceviz Kabuğundaki Evren”, aynı zamanda “Zamanın Kısa Tarihi”nin bir devamı sayılabilir. Mutlaka okumanızı öneriyorum.
Kitabı okurken aslında bir bilim adamının haklı ve muazzam başarısını da okuyacaksınız. Hayatın gerçek başarısı budur işte. Her şeye rağmen hayatı kazanmak, var olmak, direnmek ve yaşıyor olmanın tadını çıkarmak.

Stephen Hawking’i tanıdıkça, ben bir çok insanın sahip olduğu bütün nimetlere ve yaratıcıya nankörlük ettiğini düşünüyorum. Elimiz ayağımız yerindeyken, sağlıkla nefes alabiliyorken, kimseye muhtaç olmadan kendi ihtiyaçlarımızı karşılayabiliyorken, sürekli şikayet etmek, olmayanlar için sızlanmak, isyan etmek, yapamayacağını ve başaramayacağını düşünmek nankörlük değilse nedir?

Bize armağan edilmiş bu muhteşem hayatı kendi kendimize zehir etmektir asıl zayıflık. Bazı eksikliklerle doğmak ya da bazı eksikliklerle yaşamak değildir zayıf olmak. Zayıf olduğunu düşünmek ve inanmaktır zayıf ve güçsüz olduğuna. 

Sahip olduğumuz onca hazineyi görmemektir, değerini bilmemektir, var olanlara şükretmemektir.
Alçıkça kendi kendimize ihanet, yaratana, evrene, doğaya nankörlüktür.
Kendi kendimize de olsa bunu yapmaya hiçbirimizin hakkı yoktur.
Derler ki ‘ mutluluk göz hizanızdadır.’ 

Mutlu olmak için bir şeyler beklemeyin, mutlu edilmeyi beklerseniz, mutluluk nedir asla öğrenemezsiniz.

[2013-04-26]