Vaktiyle testi ve çanak çömlek imal edilen kasabalardan birinde, uzun yıllar bu meslekte çalışan bir çırak, kalfa olup artık kendi başına bir dükkân açmayı arzu eder olmuş. Ne yazık ki her defasında ustası ona:
— Sen, demiş, daha bu işin püf noktasını bilmiyorsun, biraz daha emek vermen gerekiyor.
Ustanın bu sonu gelmez nasihatlerinden sıkılan kalfa, bir gün artık dayanamaz ve gidip kendine bir dükkân açar. Açar açmasına da yeni dükkânında güzel güzel yaptığı testiler, küpler, vazolar, sürahiler onca titizliğe ve emeğe rağmen orasından burasından yarılmaya, yer yer çatlamaya başlar.
Kalfa, bir türlü bu çatlamaların önüne geçemez. Nihayet utana sıkıla ustasına gider ve durumu anlatır.
Usta:
— Sana demedim mi evlâdım; sen bu işin püf noktasını henüz öğrenmedin. Bu sanatın ustalık gerektiren bir püf noktası vardır.
Usta kalfanın yalvarmalarına dayanamaz ve tezgâha bir miktar çamur koyar:
— Haydi, der, geç bakalım tezgâhın başına da bir testi çıkar. Ben de sana püf noktasını göstereyim.
Eski çırak ayağıyla merdaneyi döndürüp çamura şekil vermeye başladığında usta, önünde dönen çanağı dikkatle takip ederek, arada sırada "püf!" diye üfleyerek zamanla testiyi çatlatıp bütün emekleri boşa giderecek olan bazı küçük hava kabarcıklarını patlatıp giderir.
Böylece çırak da bu sanatın püf noktasını öğrenmiş olur.
Her sanatın incelik gereken nazik kısmına da o günden sonra püf noktası denilmeye başlanır.
Bizim de püf noktalarımız var, zamanla bizi insani değerlerimizden uzaklaştıran, kendimize yabancılaştıran...
Bu noktaları bilmek gerek. Bu noktaları bilirsek çocuklarımızı yetiştirirken zamanında ve yerinde müdahale edebiliriz. Onları yıpratacak, kendisinden, değerlerinden, ait olduğu toplumdan uzaklaştıran şimdi küçük olan ama sonra kocaman olacak o hava boşluklarını yok edebiliriz.
Biz anne babayız, işimiz insan denen o hamuru yoğurmak, şekil vermek.
[2013-10-08]
